Bebeklik kolay mı?
Yeni anneyken fark ettiğim bir durum var. El kadar bebecik hayata alışmaya çalışırken insanlar gelip “oh! Hayat sana güzel valla. Bütün gün yatıyorsun. Ekmek elden su gölden” diyor. Bu, beni biraz düşündürdü. Gerçekten bebeklik göründüğü kadar kolay mıydı? Kendimi bebeğin yerine koydum. Bakalım bebecikler neler hissediyor:
Kocaman bir kafa beni olduğum yere çaktı. Vücudumu döndüremiyordum bile. Halbuki vakit geçmiyordu ve hareket etmek istiyordum. Ancak o kafayla mümkün değildi. Resmen total vücut ağırlığımın yarısına yakındı. Sonra midemde müthiş bir yanma, bir baş dönmesi beni mahvetti. Aman Allahım açlıktan ölmek üzereyim. Anne açım dedim ama dediklerimden hiçbir şey anlamadılar. Neyse sonradan bana meme verdiler. Bu sefer de midem çok doldu. Sütler ağzıma geldi. Annem sırtıma vurmaya başladı. Genzime kadar yandım. En sonunda gaz çıkardım rahatladım. Bu sefer de fena uyku bastırdı. Kalkıp yatağa gideyim dedim ama o kafa…
Gözlerimi açınca uykum gitmişti. Uyuyakalmış olmalıyım. Yine midem yanıyor. Bu his hiç geçmeyecek. Tek çare ağlamak. Çok da duygusalım. Neden hepsi benim başıma geliyor. Neyse meme verdiler yine. İnanılnaz gürültü var. Bir sürü insan bana bakıyor. Yüzlerini net göremiyorum ama hepsinin kokusunu alabiliyorum. Bir sürü koku birbirine giriyor. Annem nerede?
Beni kundakladılar. Çok sıcak oldu. Sıcak oldu dedim ama anlamıyorlar. Kalkıp gideceğim ama o kafayı kaldıramıyorum işte. Bir de tam götümün olduğu yerde ıslak yapışık bir şey oluşuyor. Böyle bir garip ekşi ekşi kokuyor. Neyse annem uzaktan kokuyu aldı. Şimdi düşündüm de bu kocaman bilmediğim dünyada küçücüğüm ve ne yapacağımı bilmiyorum. Önceki hayatımı çok seviyordum. Küçücük bir havuzda her gün yüzer baloncuklar çıkarırdım. O kara gün havuzdan çıkardılar beni. Tek iyi tarafı havuzun dışından benimle konuşan kadına verdiler beni, o benimle ilgilenip öpüyor. Belki de alışırım ama o kafa…